Najbolji primer takvog stava i ponašanja daje nam Ukrajinska Pravoslavna Crkva – njen prvojerarh, Njegovo Blaženstvo mitropolit kijevski i sve Ukrajine Onufrije, njen episkopat, sveštenstvo, monaštvo i verni narod. Zbog toga Srpska Pravoslavna Crkva sa dubokom zabrinutošću, tugom i sastradalnom bratskom ljubavlju gleda „trpljenje svetih” (Otkr. 14, 12; sr. 1, 9) u Ukrajini, gleda pritiske, nasilje i progone koje aktuelna ukrajinska vlast vrši protiv kanonske Crkve, a time i protiv većine vlastitih građana, s obzirom na činjenicu da je reč o najvećoj verskoj zajednici u zemlji. Progoni su kulminirali upravo poslednjih dana nasilnim otimanjem hramova u korist pseudocrkvene raskolničke strukture, koja ima status svojeobrazne „državne Crkve” i neformalne inkvizicije. Najavljen je i predstojeći vrhunac terora, verna repriza sovjetskog gonjenja Crkve – izgon dvesta pedeset monaha i više stotina profesorâ i studenata teologije iz Kijevo-pečerske lavre, vekovnog duhovnog izvorišta i središta Svete Rusije (Svяtaя Rusь), krstionice istočnoslovenskog hrišćanstva i Pravoslavlja u savremenoj Ukrajini, Rusiji i Belorusiji.

Kijevo-pečerska lavra sa svojim svetinjama nije samo simvol i centar pravoslavne Ukrajine i, šire, „ruskoga sveta” (ma kako ko tumačio taj termin) nego i nepresušni živonosni izvor duhovnosti vasceloga Pravoslavlja. Štaviše, duhovno i kulturno blago Lavre jeste izuzetno važan i svima vidljiv elemenat ne samo ukrajinske i sveruske nego i svetske kulturne baštine. U svetlu ovih činjenica, odluka sadašnjeg državnog rukovodstva Ukrajine da mitropolita Onufrija, monaško bratstvo i duhovnu akademiju protera iz Lavre nije drugo do sinonim užasavajućeg državnog terora nad Crkvom, kao i najgrubljeg kršenja njenih osnovnih prava, verske slobode i slobode savesti uopšte. Ponašanje ukrajinskog državnog rukovodstva svedoči da je njegov stvarni – verovatno i krajnji – cilj brisanje istorijskog pamćenja i svih tragova izvornog Pravoslavlja u Ukrajini da bi se izmenio kôd i istorijski identitet koji je Crkva mukotrpno izgrađivala i čuvala u toku vekova, od svetoga kneza Vladimira do danas.

Osećajući i znajući da jedina postojeća Pravoslavna Crkva u Ukrajini, na čelu sa mitropolitom kijevskim Onufrijem, hrabro i smireno nosi svoj krst i sa nadom uzlazi na Hristovu i svoju Golgotu, uvereni smo da će Raspeti i Vaskrsli Gospod – zbog duboke vere, praštanja i ljubavi prema svima, pa i prema neprijateljima po njihovom sopstvenom izboru – dati snage Svojoj Crkvi da izdrži sva stradanja koja treba i mora da podnese. Istovremeno podižemo svoj vapijući glas protiv užasne nepravde, protiv državnog terora nad Crkvom u Ukrajini koji „vapije na nebo”. Nadamo se da će Crkve i verske zajednice, kao i institucije i organizacije kojima je stalo do mira, pravde i kakvog-takvog poretka u svetu, osuditi flagrantno kršenje verskih prava i sloboda u Ukrajini.

Moleći se usrdno Gospodu za prekid bratoubilačkog rata u Ukrajini i za što skorije uspostavljanje blagoslovenog mira u njoj, sa verom, nadom i ljubavlju iščekujemo trijumf Krsta i Vaskrsenja Hristovoga nad silama tame, zla i smrti. Krstu Tvome klanjamo se, Hriste, i sveto Vaskrsenje Tvoje slavimo.

Patrijarh srpski Porfirije,
predsednik Svetog Arhijerejskog Sinoda

Preuzeto sa: spc.rs